نوگل مظلومی دقیقا" هزار و سیصد و شصت ساعت  و بیست و یک دقیقه، صرف تکمیل طراحی های چشم گیر و نیرومند این مجموعه نموده. این رفتاری دیرینه است؛ بازپرداختن به سنت طراحی با قلم و مرکب که همیشه مورد توجه هنرمندان ایرانی بود و ریشه های آن به دوره  ایلخانی باز می گردد. طی قرون متمادی، هنرمندان ایرانی در خلوت خود تصاویر حیرت آور و جذابی از دنیائی شگفت آور خلق کرده اند که عکس العمل به خشونت، آشوب و محرومیتهائی بوده که به نظر می رسد همیشه بخشی از زندگی روزمره بوده و هستند

این هنرمند جوان به دغدغه مرگ و نیستی می پردازد و برای کاتالوگ نمایشگاه می نویسد:  مرگ بازگشت به تهی ست. چرا تهی را می­پسندم؟ از آن جهت که ذهن ما فرای زندگی را متصور نیست. پیش و پس زندگی، آنجا که توان تصورش بر ما پوشیده است، تهی است. مرگ همان تهی بی­کران است که زندگی در فواصلش ایجاد می­شود. مرگ چیزی نیست که انجام یا واقع شود. مرگ از هرگونه فعلی عاریست. مرگ در حالی که از هرگونه فعلی عاریست تمامی افعال را نیز در برمی­گیرد، زیرا که مرگ زندگی را در برگرفته است. در حقیقت آنچه که واقع می­شود زندگیست. اینگونه، مرگ هم زندگی است و هم نیست.

در این طراحی های خارق العاده، هنرمند زندگی و زیبائی را از قعر خیرگی به مرگ، بیرون می آورد. در خطوط او موسیقی جریان دارد و توازنی برقرار است که چشم نواز و تسکین دهنده است. از خاکستر ققنوس بر می خیزد که گفته شده آگاه به اسرار این جهان و آن دنیای دیگر است. از نیستی بیرون می آید تا دوباره زندگی و اعجاز بسازد و به آتش فرو می رود تا پاکیزه تر بازگردد. و این اشارتی است به خاصیت خودساختن و بازساختن هنر ایرانی که منشا" قدرت و ماندگاری آن است؛ هنرمندانی که شجاعانه به مواجهه هراسهای شخصی و جمعی می روند و از سطح توقعات عادی گذر می کنند و پیروز باز می گردند، هربار مقتدرتر، هربار تواناتر

*(شنبه 16 اسفندماه استثنا" گالری تعطیل خواهد بود)