*از چشمان هیچ زنی نباید گذشت

چشم به سادگی انچه که میبینیم نیست بلکه همراه با ادراک ذهنی ما تکمیل می شود .به دلایل ناملموسی ارزش هایی را به ان نسبت می دهیم که در تفکرما نفوذ می کند و گاه ساختار فردی را تغییر می دهد به بیان ساده تر می توان گفت چشم بیان احساس و ذخیره شدن خاطرات نهفته است . نمود فیزیکی چشم از نظر فرهنگی در کالبد فیزیکی شهر به صورت واضح ملموس است . در شهر خاطرات فردی به خاطرات جمعی تبدیل می شود و اینگونه است که چهره های فردی کنار هم قرار می گیرند و جمعی را می سازند .اما انچه در این میان می تواند یاری گر مخاطب باشد صرفا (از چشمان هیچ زنی نباید گذشت) نیست بلکه درست دیدن است و شاید یک فریم برای مخاطب این مجموعه کافی باشد تا قادر باشد درست دیدن را بیاموزد .زنان تنها با چشم هایشان می توانند در مسیر رستگاری قرار بگیرند "رحمت خداوند به چشم ها نزدیک تر است تا مغز .

متریال های این مجموعه عبارت اند از: جعبه کبریت –تیبک –کاغذ شکلات ..که حکایت از تغییر شکل دادن یک امر مصرفی است . در این میان امور به اصطلاح پیش پا افتاده از بالقوگی نابودی بیشتری برخوردارند تا امور ظاهرا مهم .

پرتره های این مجموعه دیده شده و گاه عکاسی شده در خیابان های شهر و اتوبوس ها و متروها و.. است . پرتره هایی که هر روز دیده می شوند و در فضای شهر گم می شوند و دیگر دیده نمی شوند مگر بر حسب اتفاق ..پرتره هایی که به یاد می سپاریم و یا فراموش می کنیم. تصویر یک چهره بر اساس رابطه ی دو سویه همراه با بار عاطفی خاطره و حس تجربه در ذهن بیننده یا مخاطب نقش می بندد. زنان این مجموعه را می توان به یک اجتماع مرتبط  با حافظه ها و فراموشی ها که برخی از ان ها پیوند های عاطفی و همین طور روایتی دارند تقسیم کرد .پرتره های این مجموعه حرف هایشان را روی صورتشان نوشته اند فقط باید خواندن بلد بود .

و در اخر این مجموعه بیان یک زمزمه ی فردی بود و فریاد زنانی که کمبود خود را باید پیدا کنند تا به دردهایشان پایان بدهند .