قطعات این مجموعه در سال ۱۳۶۲ ضبط شده ‏اند. در این سال محمد گامشازهى، نوازنده‏ ى دونلى (تراک‌های۱و۷ ) نوجوانى۱۶ساله بود که به شغل چوپانى در روستایى حوالى سراوان اشتغال داشت. استعدادى که وى در نوازندگى دونلى داشت و کارگان وسیعى که مى‏شناخت شگفت‏انگیز بود و نشان مى‏ داد که مى‏توان در سنین نوجوانى به پایه‏ى استادى رسید. دونلى او نیازى به یک ساز دیگر نداشت و نوازندگى او از چنان انعطافى برخوردار بود که هیچ‏گاه قطعه‏اى واحد را به‏طور یکسان نمى‏نواخت. رحیمه و صاحبه (تراک دوم) هر دو گواتى بودند، دومى یک خواننده‏ ى غیرحرفه‏اى بود اما اولى که شاگرد کریم‏بخش نورى، استاد بزرگ موسیقى بلوچى، بود خارج از مراسم گواتى در عروسى‏ها نیز به‏ عنوان خواننده‏ى حرفه‏اى ظاهر مى‏شد.شاید هیچ‏کس به‏ خوبى پهلوان بلند زنگشاهى (تراک‌های۳ تا ۶) نمى‏توانست عمل خواندن و نواختن را با هم انجام دهد. براى آواز خواندن در موسیقى قلندرى گواتى معمولاً استاندارد زیباشناختى‏ اى وجود ندارد و هر کسى مى‏تواند در این زمینه ذوق آزمایى کند. اما پهلوان بلند بسیار خوب مى‏خواند و حتا قادر بود قطعاتى از کارگان آوازىشرواندى را نیز به‏ خوبى اجرا کند. در نوازندگى نیز قدرت، ظرافت ریتمیک و زینت ‏پردازى‏ هاى او، همچنین صدادهى سازش، بسیار گیراست و نشان از سبک خاص او دارد؛ وى در اجراى کارگان قلندرى بى‏نظیر بود. در این ضبط، خداداد شَکَل زِهى، که از آن زمان به نوازنده‏ ى خوب سرود تبدیل شده است، او را با تنبورک خود همراهى مى‏کند. معمولاً رایج نیست کسى از نوازنده‏ى تنبورک یاد کند، اما براى خداداد باید به ‏واسطه‏ى حس ریتمیک قوى و همراهى متنوع‏اش استثناء قائل شد. این همراهى به‏ قدرى مؤثر است که در میان همین ضبط، هنگامى که خداداد بر اثر خستگى تنبورک خود را به کس دیگرى سپرد، یکى از کسانى که در حال وجد بود با اصرار ساز را از چنگ نوازنده‏ ى اخیر بیرون آورد و با اشاره از خداداد خواست به کار خود ادامه دهد. در شیار اول نیز، بهرام سورى زِهى، که نوازنده‏ى معروف سبک سرحدى است، نوازندگى تنبورک را به عهده دارد.